غلامرضا جمشیدی 

غلامرضا جمشیدی خواننده خوش‌صدای لرستانی در کوچه‌ی «ملا مراد علی» محله «درب دلاکان» شهر خرم‌آباد در مورخ دوازدهم خردادماه سال یک هزار و سیصد و پانزده در خانواده‌ای فرهنگ دوست متولد شد.

صدای رسا و اهورایی وی در دوران نوجوانی هر رهگذری را مجذوب خود می‌کرد و صدای داودی‌اش چنان گوش اهالی را نوازش می‌داد که چندی نگذشت اهالی شهر با صدای ایشان مأنوس شدند و در هر جشن و سروری بدون هیچ‌گونه چشم‌داشت و توقعی به هنرنمایی می‌پرداخت.

غلامرضا جمشیدی انسانی مهربان و دوست‌داشتنی و ساده و مردمی بود خوش‌رو و با تعصب، همیشه گل خنده بر کنج لبش نقش بسته بود و همین صفات برجسته انسانی و صدای بی‌نظیرش سبب علاقه و عشق این سامان به ایشان شده بود.

ایشان دارای حنجره و صدایی منحصربه‌فرد، با اکتاو بالا که اگر در این دهه ظهور می‌کرد قطعاً آثار موسیقیایی بیشتری برای لرستان خلق می‌کرد که در نوع خود بی‌نظیر بود

 این هنرمند که رسماً در دهه سی پا به عرصه موسیقی لری گذاشت آن‌قدر صدای رسا و نابی داشت که به «غلام قُلدُر» معروف می‌شود

تبحر وی در خواندن الیسونه سبب شده بود تا هر جوان عاشق‌پیشه که دلداده و معشوقی در کوی و برزنی داشت از ایشان دعوت می‌کرد همراهش بیاید و در آن رهگذر با نغمه الیسونه معشوق را از حضور خودآگاه سازد و ایشان نیز جوان را همراهی می‌کرد.

برای نخستین بار ترانه‌ی «دایه‌دایه» مشهورترین و پرآوازه‌ترین سروده‌ی لری در مقام «سه‌پا» توسط غلام جمشیدی در دهه‌ی سی خورشیدی با اضافه نمودن بیت «موتورچی یواش برون دالکه‌ام بینم /شیرش حلال بکم بلکم بمیرم.» اجرا نمود

 غلامرضا جمشیدی در سال 1342 ترانه‌های «داشتم و تفریح می‌رتم ری و فلاحت»، «ای خدا یار دارم» و «عروسی آی عروسی» از سروده‌های شاعر، ترانه‌سرا و طنزپرداز خرم‌آبادی زنده یاد «نورالدین سلاحورزی» را با نوازندگی کمانچه زنده‌یاد «علی‌خان شفاهی» و تمبک «محمد شفاهی» بر روی صفحه گرام روانه بازار نمود که با اقبال و استقبال عمومی مواجه شد و همین صفحه موسیقی وی را به اشتهار رساند.

تبحر و تسلط وی بر مقام‌های موسیقی لری به حدی بود که مقام «الیسونه»، «شیرین خسرو»، «عزیز بگی» و دیگر مقام‌ها را اجرا و توأمان از توانایی حنجره و صدایش به‌خوبی استفاده می‌نمود ایشان از خوانندگان چپ‌کوک خوان و دارای سبک و سیاق مخصوص به خود و با حنجره‌ی صاف ترانه‌های: «مرشد خان»، «مریم مریم»، «گنم خر»، «بمیرم سیت»، «شال مخمل پوش»، «آواز شوشتری»، «دی بلال» به سبک بختیاری را با کمانچه اساتید فقید علیرضا حسین‌خانی، پیرولی کریمی و جان محمد رضوان اجرا نموده است.

به پاس خدمات ارزندۀ زنده‌یاد غلام‌رضا جمشیدی در عرصۀ موسیقی محلی لرستان استاد محمدحسن کاکاوند از سازندگان خلاق ساز کمانچه به‌رسم یادبود در سال 1376 تصویر این استاد را بر روی کمانچه حکاکی نمود.

به گواه افرادی که در دوره این هنرمند فقید زندگی می‌کردند وقتی ایشان آواز می‌خواند فضای شهر از صدایش پر می‌شد و در هر نقطه از شهر صدای وی روح ساکنین را صیقل می‌داد.

استاد فقید رضا سقایی دنباله‌رو سبک ایشان بود و وی در محافل و مصاحبه گوناگونی از استاد فقید غلام جمشیدی به نیکی یاد می‌کند و خود را از مقلدین سبک ایشان می‌دانست.

غلامرضا جمشیدی در سال 1347 در اداره «جنگلبانی» منابع طبیعی خرم‌آباد استخدام شد و قبل از اینکه بازنشست شود متأسفانه در هشتم خردادماه یک هزار و سیصد و پنجاه‌وهفت در سن 42 سالگی صدای جادویش برای همیشه خاموش و در بهشت یکم قبرستان خضر خرم‌آباد به خاک سپرده شد