موسیقی خرم آباد
موسیقی خرم آباد ،در این مقاله قصد داریم تا به موسیقی خرم آبادی معروف به موسیقی لری استان لرستان شامل، تاریخچه موسیقی لری، آلات موسیقی لرستان که جزئی از فرهنگ لرستان هستند بپردازیم.
تاریخچه موسیقی درلرستان
سرزمین لرستان ومحدوده زاگرس همچون دیگر مناطق فلات پهناورایران درادوار مختلف تاریخ محل بروز تمدن و آثار بوده که موجب شگفتی جهانیان گردیده است. براساس کاوش‌های باستان‌شناسی درمناطق مختلف لرنشین، تصویری از رقص و پایکوبی برقطعه‌ای سفالی بدست آمده که قدمت موسیقی دراین منطقه را به هزاره چهارم پیش ازمیلاد مسیح رقم می‌زند.
قطعه سفالی که از [کاسو]ها یا [کاسی]ها درهزاره سوم پیش ازمیلاد درکوهستان‌های زاگرس بدست آورده است سه انسان را د رحال رقص درنزدیکی چادر‌ها یا کلبه‌هایی نشان داده است
این سفال حالت ونوع دیگری از رقص را که درآن اجرا کنندگان هرکدام بازوان را پشت گردن یکدیگرنهاده و دست‌ها را برروی شانه‌های نفرات طرفین خود نهاده‌اند نشان می‌دهد. طبق اسناد موجود آنچه مسلم بوده این است که این قوم درکنارهنرهایی همچون ساخت مفرغ، نقاشی‌های نخستین دیواره غار‌ها و سفالینه هاعلاقه ایی وافر به حرکات موزون نمایش وموسیقی داشته است. همچنین ازآثار و شواهد بدست آمده دراین مناطق تصاویری ازآلات موسیقی مانند شیپور وتنبور برروی ظروف نقره وجود دارد که حاکی ازرواج موسیقی نزد این قوم درعهد ساسانی است.
جایگاه موسیقی درفرهنگ مردم لرستان
موسیقی لرستان به دلیل محدودیت جغرافیایی این خطه و محصور بودن آن درمیان کوه‌های سربه آسمان ساییده زاگرس وعدم هم مرزی این سرزمین با کشورهای بیگانه نسبت به سایر مناطق کشور بکر‌تر و دست نخورده‌تر مانده است. مردم این دیار مردمی سلحشور ومبارزهستند وموسیقیشان درارتباط با اصالتشان ساخته می‌شود مایه ایی کاملاً متمایز نسبت به دیگر مناطق غرب کشور دارد، به علت روحیه سلحشوری، اشعار و سرود‌هایشان بیشترپیرامون محور مبارزات ومسائل اجتماعیشان است.
موسیقی درلرستان، مانند دیگر جوامع ایلی ازاهمیت و نقش بسزایی برخوردار است و مردم این دیار ازدیرباز با موسیقی انس والفت خاصی را داشته به گونه ایی که درجای جای زندگیشان حضوری پررنگ و عجین شده و ملموس را دارااست. درسوگواری، عروسی و پایکوبی، درناف بری فرزندان ومراسم مذهبی و ازدوشیدن شیر گوسفندان وگاوان گرفته تا کار طاقت فرسا و دشوار دروگری و جنگ آوریهای دلاوران وغیره، همه وهمه برموسیقی استوار و با آن همزاداست. مردم لرستان اصولاً براین باورند که سرودخواندن درکارهای دسته جمعی باعث تقویتشان درکار می‌شود از این رو هنگام کارگروهی به سرود خواندن می‌پردازند.
به طورکلی می‌توان گفت که طبیعت کوهستانی، زندگی ایلی وشرایط قومی وفرهنگی درکنار سرنوشت تاریخی ایلات لرستان به موسیقی این منطقه رنگ وجلوه ایی خاص بخشیده، تنوع نغمات درموسیقی لرستان اصالت وفرهنگ مردمان این دیار را هویدا می‌سازد.
با ما همراه باشید. همانطور که شما مخاطبان عزیز وبسایت لرم می‌دانید موسیقی لری متنوع بوده و پیشینه‌ای کهن دارد که شامل دو بخش کلی است .
- موسیقی‌های آوازی (کلامی)
- موسیقی‌های سازی
تقسیم می‌شود. اما در حال حاضر موسیقی خرم آبادی در قالب ترانه‌های متعدد به هفت دسته اصلی تقسیم می‌گردد که عبارتند از:
- موسیقی و ترانه‌های غنایی و عاشقانه:
شامل ترانه‌ها و آهنگ‌هایی است در وصال یا فراق معشوق مانند ترانه‌های هی لو، بینا بینا، کیودار یا نغمه‌های شیرین و خسرو، ساری خوانی، میربگی (میرونه) و ده‌ها ترانه دیگر که در مقامهای مختلف موسیقی لری اجرا می‌گردد. - موسبقی و ترانه‌های حماسه رزمی:
این سرودها بیانگر ارزشهای حماسی و رزمی جنگاوران در میان ایل بودند. مانند جنگ لرو، دایه دایه و یا مقامهای موسیقی بدون کلام که در رزم‌گاه و مسابقه به کار می رفته‌اند، همانند: جنگه را،سوارهو و نقاره. - موسیقی و ترانه‌های سوگواری:
این موسیقی‌ها بیشتر جنبه آیینی داشته اند و در مواقع سوگ و عزاداری از روزگار کهن تا کنون کاربرد فراوانی داشته اند، برای مثال چمری یا سایر مقامها، از جمله: پاکتلی، سحری، شیونی و ده‌ها مقام دیگر. - موسیقی و ترانه‌های فصول:
موسیقی و ترانه‌های ویژه فصول مختلف مانند کوچ بارو، ماله ژیری و برزه کوهی. - موسیقی و ترانه‌های کار:
به منظور سهولت و تسریع در کار مردان و زنان ایلاتی، این ترانه‌ها به صورت فردی یا دسته جمعی خوانده می‌شود، مانند ترانه‌های گل‌درو (برزیگری)، هوله (خرمن کوبی)، مشک زنی، شیردوشی و چوپانی. - موسیقی و ترانه‌های طنز:
این ترانه‌ها اغلب به صورت فی البداهه در هجو شخص یا موضوع یا مکانی سروده شده و برخی اوقات نیز با حرکات نمایشی طنز آلود فرد یا افرادی همراه بوده‌است. - سرودهای مذهبی:
بر اساس کلام‌های یارسان (از سروده‌های اهل حق) بوده، جنبه عرفانی و اعتقادی آن بسیار عمیق است. مانند ضامن آهو، سرای خاموشان (شهر بی‌صدا) و دوازده کلام یاری..
پس از انقلاب ۵۷ به علت برخوردهای شدید با اجرای موسیقی به ویژه موسیقی قومی، از میزان مشارکت موسیقی در بخش‌های مختلف زندگی قومی کاسته شد اما در گذشته موسیقی شادمانه و غنایی همراه با رقص‌های جمعی صورت می‌گرفت. سازهای موسیقی خرم آبادی عبارتند از سرنا، دهل، تال (کمانچه)، تنبک (تمک)، و سازهای سنتی مرسوم از جمله سازهایی هستند که در موسیقی قوم لر مورد استفاده قرار می‌گیرند. در این میان کمانچه تنها سازی است که با ساز سایر اقوام تفاوت اساسی دارد.
-
آلات موسیقی
در ادامه همراه با شما در وبسایت لرم به تقسیم بندی و معرفی انواع آلات موسیقی خرم آبادی می‌پردازیم و هر کدام از این آلات موسیقی را بررسی خواهیم کرد.
-
سرنا
سرنا (یا سورْنا) نام ساز بادی باستانی ایرانی است که از چوب ساخته می‌شود. سُرنا و کَرنا هر دو به معنی بوق و با لغت “Horn” در انگلیسی از یک ریشه می‌باشند. در اصل در میان اقوامی که زبان هندواروپائی اولیه را صحبت می‌کردند این ساز به علت اینکه از شاخ حیوانات ساخته می‌شد به این اسم نامیده شده. البته سُرنای کنونی به مراتب از بوقهای شاخی اولیه پیشرفته تر است، ولی عضوی از خانواده سازهای بادی یا بوقی به شمار می‌آید.
-
دهل
دهل نام یکی از سازهای کوبه‌ای موسیقی است. دهل طبلی بزرگ و دورویه‌ای که هر دو طرف آن پوستی از گاو یا گاومیش دارد، است. در متن‌های مختلف نام آن، داول، تاول و داوول آمده است.
-
کمانچه (تال)
کمانچه یکی از سازهای ایرانی و موسیقی خاور زمین است. این ساز علاوه بر شکم، دسته و سر، در انتهای تحتانی ساز پایه نیز دارد که روی زمین یا زانوی نوازنده قرار می‌گیرد. کمانچه لری یا تال سازی است که به کمانچه متداول در موسیقی سنتی شباهت‌های فراوانی دارد اما دو ویژگی آن را از کمانچه سنتی مجزا می‌سازد. اولین ویژگی مربوط به کاسیه این ساز است که برخلاف کمانچه سنتی بسته و یک تکه نیست بلکه انتهای آن باز، شکلش تا حدودی مخروطی و درون کاسه و زیر پوست قابل مشاهده می‌باشد. به همین دلیل آن را کمانچه پشت باز نیز می‌گویند.
دومین ویژگی در حفظ سنت کهن تعداد سیم‌ها در این ساز است. از دوران باستان تا عهد قاجار کمانچه دارای سه سیم بود، اما پس از ورود ویولن به ایران کمانچه نوازان به تقلید سیم چهارمی بر کمانچه افزودند. کمانچه موسیقی سنتی امروزه دارای چهار سیم می‌باشد. شایان ذکر است که در موسیقی کردی از این کمانچه استفاده نمی‌شود و با وجود وجوه اشتراک میان این دو موسیقی کمانچه پشت باز فقط به عنوان ساز انحصاری مردم لر مطرح است.
کمانچه شش تکه پشت باز، (موزه فلک‌الافلاک)
-
تنبک
تمبک یکی از سازهای کوبه‌ای پوستی است و از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب می‌شود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد.
-
تنبور
تنبور یکی از سازهای زهی است که در آن سیم‌ها از روی دسته‌ای بلند و کاسه‌ای عبور کرده‌است و با ضربه انگشتان به صدا درمی‌آید. امروزه از تنبور می‌توان به ساز محلی با دسته‌ای بلندتر و کاسه‌ای بزرگتر و منحنی تر از سه‌تار دارای دو یا سه سیم و چهارده پرده که به فاصله اکتاو در ساز پرده‌بندی شده، تعبیر نمود. ویژگی‌های اجرایی آن در دوتار مشهود نیست. تنبور را با پنجه نوازند و این خود دلیلی است بر ارتباط خانوادگی تنبور و دوتار محلی و سه‌تار که آنها نیز با انگشت (ناخن) به صدا در می‌آیند.
بر اساس کاوش‌های باستان‌شناسی در مناطق لرنشین: تصویری از رقص و پایکوبی بر قطعه‌ای سفالی به دست آمده که قدمت موسیقی در این منطقه را به هزاره چهارم پیش از میلاد مسیح رقم می‌زند. همچنین از آثار و شواهد به دست آمده در این مناطق تصاویری از آلات موسیقی دوران مانند شیپور و تنبور بر روی ظروف نقره وجود دارد که حاکی از رواج موسیقی نزد این قوم در عهد ساسانی است. امروزه نیز برخی از نغمه‌های باستانی در قالب مقامهای موسیقی قومی باقی‌مانده‌است. البته توالی و ترتیب به هنگام اجرای رقص صورت می‌گرفت و در صورت دیدن سواران، مقامهای موسیقی رقص قطع می‌گردید و به اجرای مقامهای سوارکاری (موسیقی رزمی) می‌پرداختند. مثلاً اگر مقام هل پرکه در حال اجرا بود، با دیدن سواران مقام نقاره نواخته می‌شد که در ابتدای مقامهای موسیقی سوارکاری است. در مناطق لر نشین توالی و ترتیب موسیقی غنایی بدین گونه‌است:سنگین سما، دوپا، سه پا، شانه شکی، گاه ضمن اجرای این مقامها، مقامهای دیگری مانن شیرین و خسرو، و سارو خوانی نیز اجرا می‌شود.
از ترانه‌های مشهور قوم لر می‌توان به قدم خیر، رنگینه، کش طلا (کفش طلا)، صنم گل و هالو گنم خر اشاره نمود. موسیقی و ترانه‌های حماسی در قوم لر در دو جهت عمل نموده‌اند. تشویق ایلات و عشایر به شرکت و حضور در میادین نبرد (مانند ترانه دایه دایه) و حفظ و زنده نگهداشتن یاد برخی از شخصیتهای حماسی قوم لر در دو بخش بی‌کلام، مانند مقامهای سحری، نقاره، شاره را، یا با کلام، مانند ترانه‌های دایه دایه، جنگ لر وکرمی اجرا می‌شود. از هنرمندان قوم لر نجفقلی میرزایی، علیرضا حسین خانی و پیرولی کریمی را می‌توان نام برد.
-
موسیقی سوگواری:
بیانگر مراحل مختلف عزاداری و سنت‌های رایج آن در لرستان است. این موسیقی نیز به صورت بی‌کلام (مانند مقامهای سحری، پاکتلی، چمری) و با کلام (مانند مراسم راراپیشکوه، راراشتکوه، راراشیرازی یا دنگ دال در مناطق مختلف بختیاری) اجرا می‌شود. به عنوان مثال اشعار متداول در دنگ دال از این دست است:
| ترانه لری | ترجمه فارسی | |
| اَسبت و زین و کتلت زیه در مال | اسبت به زین و کتل تو جلوی منزلگاه است | |
| دشمنو شادی کنان دوسو زنان زال | دشمنان شادی می‌کنند و دوستان زار می‌زنند | |
| شمشیرت منه غلاف ترسم خورش زنگ | شمشیرت در غلاف مانده ترسم زنگ بزند | |
| کینه دارم بعد خوت وش وش بکنه جنگ | چه کسی را دارم که بعد از خودت با آن جنگ کنم | |
| دات برو کگو برو همه بران مو | مادرت موی می‌برد خواهرت موی می‌برد همه گیسو می‌برند | |
| همه برن و کارد زنت و خنجر | اگر همه با کارد موی برند همسرت با خنجر موی می‌برد |
-
موسیقی فصول:
بر اساس اعتقاد حکما در قدیم اجرای موسیقی با اوقات شب و روز، ماه‌ها و فصول در ارتباط بوده‌است و برای هر مقطع از زمان در هر ماه یا فصل، موسیقی و نغمه‌های ویژه‌ای را توصیه می‌کردند. در مناطق لرنشین نیز در گذشته چنین سنتی وجود داشت، از جمله نغمه شادمانه برزه کوهی که به هنگام بهار و بازگشت ایل از قشلاق و جشن بازگشت به سرزمین نواخته می‌شد.
-
موسیقی و ترانه‌های کار:
شامل ترانه‌هایی است که مردان یا زنان به ویژه جوانان در هنگام کار، مانند جمع‌آوری هیزم، آب، شیردوشی و برداشت محصول مشک زنی می‌خوانند. به عنوان مثال دختران و زنها هنگام آوردن آب چشمه آوازی را به صورت همسرایی اجرا می‌کنند که زنگوله‌دار نامیده می‌شود. زنان در لرستان هنگام شیردوشی آوایی را زمزمه می‌کنند.
-
موسیقی و ترانه‌های طنز:
این موسیقی و ترانه‌های که با اجرای حرکات موزون همراه است، در لرستان توسط عده‌ای بنام دلی اجرا می‌شد که استعداد فراوانی در ردیف کردن کلمات و اشعار به صورت بداهه داشتند و از این راه ارتزاق می‌کردند. بیشتر مردم از ترس هجویات جالب آنان مجبور به دادن مبلغی به آنها بودند.
-
موسیقی مذهبی:
این موسیقی شامل سرودهای یارسان که وزن خاصی دارند و به کلام معروف هستند و در نسخ مختلف به گویش گورانی و لکی لرستانی ثبت شده‌اند می‌شود. این کلام‌ها در نزد اهل حق بسیار گرامی و محترم شمرده می‌شوند و شامل تعالیمی هستند که هر شخص وظیفه دارد در طول حیاط خود از آنها پیروی کند. برجسته‌ترین سازی که این نغمه‌ها را می‌نوازد «تنبور» (تمیره) است.
موسیقی و ترانه‌های مردم لر معمولاً در میزانهای مرسوم۴/۲، ۸/۶، ۸/۷ اجرا می‌شوند. همانطور که مشاهده می‌شود این وزنها در موسیقی مردم کرد نیز وجود دارند. اما نکته قابل ملاحظه در این میان نحوه اجرای تاکیدها در هر قوم است که باعث تفاوت و ایجاد ویژگی برای هر قوم می‌گردد. در تعدادی از ترانه‌ها شروع ملودی با سکوت همراه است (وجه مشترک با قوم کرد)، لیکن در اجراها همواره چوبی لری که به زبان چوبی سه پا نامیده می‌شود، با چوبی کردی متفاوت است. به این معنا که فرم قطعه مانند چوبی کردی است اما نوازنده تنبک ضربه‌ها را به قسمت ثابتی از پوست وارد می‌سازد که در طول اجراها تاکیدها به گوش می‌رسد. در اجرای ریتم۸/۶ نیز این تفاوت نسبت به ریتم سماع در موسیقی کردی مشهود است.
قوم لر به ویژه در منطقه لرستان نسبت به سایر اقوام بیشترین بهره را از دستگاه ماهور برده‌اند. آمیختگی فرهنگی با این دستگاه سبب ایجاد گوشه شیرین خسرو در ماهور شده است. چنین گوشه‌ای در موسیقی سنتی ایران در دستگاه شور وجود دارد و اجرای این گوشه در دستگاه ماهور، منحصر به قوم لر است. در مناطق بختیاری تشمالها افرادی هستند که به اجرای موسیقی اشتغال دارند. نغمه‌های این ناحیه معمولاً در دستگاه شور نواخته می‌شود و در قالب اشعار غزل گونه و عاشقانه، گاهی شرح زندگی قوم و ایل و گاه در قالب لالایی‌های مادرانه متجلی می‌شوند. نغمه‌های فراوانی، از جمله علی سونه لری یا شیرین خسرو وجود دارند که دارای ریتم آزاد هستند.
ساز کمانچه به عنوان ساز رسمی مردم لر ایفای نقش می‌کند. نحوه نوازندگی و ایجاد ویبراسیونها توسط نوازندگان محلی باعث می‌گردد نوعی لهجه خاص مربوط به این قوم در ملودی‌ها طنین بیندازد. این لهجه ملودیک ناشی از اجرای زینت‌های خاص توسط نوازندگان و تأکید بر فواصلی است که با آنچه مبنای فواصل موسیقی غربی است، تفاوت دارد. همچنین در بسیاری از قسمت‌ها شروع از درجه دوم (نت ر) است و در مواردی ایست قطعات نیز بر این درجه استوار است که باعث تفاوتهایی در نحوه بیان با دستگاه ماهور در ردیف می‌گردد. ملودی‌ها در سه بخش باستانی (شامل کلام‌ها)، روستایی (همراه با دوزله و دهل) و شهری (همراه با کمانچه و گاه در کنار سایر سازها) قرار می‌گیرند. فواصل موسیقی باستانی با تفاوتهایی اندکی منطبق بر فواصل موسیقی تنبوری در قوم کرد است. از جمله این نغمه‌های باستانی می‌توان به مقامهای سحری، هوره و چمری اشاره نمود.
بعضی از ترانه‌ها در ابتدا با سکوت (ضد ضرب) همراه هستند، این مطلب به عنوان نقطه اشتراک با موسیقی کردی مطرح است. ترانه‌ها مانند سنت رایج در ترانه‌های محلی سایر نواحی، از دو جمله (فراز و فرود) و گاه از یک جمله تشکیل یافته‌اند؛ و معمولاً بیت واحدی از کلام در هر ترانه وجود دارد که مانند ترجیع بند تکرای می‌گردد، عموماً ترانه‌ها با انتخاب کلمه‌ای از این بیت نامگذاری می‌شوند، مشابه این مورد در ترانه‌های قوم کرد وجود دارد. در ترانه‌ها همواره از کلماتی مانند هه، خدا، اری و عزیزم استفاده می‌شود که این کلمات در پیوند و تطبیق هجاهای شعر و موسیقی ایفای نقش می‌کنند.
معمولاً در پایان هر ترانه نوازندگان قطعه‌ای ضربی با ریتم ۴/۲ می‌نوازند. این مورد نیز در موسیقی مردم کرد وجود دارد. از اشعار هجایی و بیت‌های تکراری در ترانها (نسبت به قوم کرد) کمتر استفاده می‌گرد به ویژه در ترانه‌هایی که برای مردم لر شناخته شده هستند. در اجرای موسیقی نوعی لهجه خاص (لری) توسط نوازندگان کمانچه القا می‌شود که تأکیدی بر هویت ملودیک موسیقی در این قوم می‌باشد.
قسمت اعظم ترانه‌های قوم لر به ویژه در منطقه لرستان در دستگاه ماهور ساخته شده‌اند این ساخته‌ها با حسن سلحشوری و روحیه حماسی مردمان این منطق منطبق است. هر اندازه موسیقی منطقه لرستان به موسیقی کردی نزدیک است به همان نسبت موسیقی مناطق بختیاری با موسیقی نواحی فارس و جنوبی ایران سنخیت دارد.
-
ترانه دایه دایه :
ترانه «دایه دایه» مشهورترین و پرآوازه‌ترین سرودهٔ لری در مقام «سه پا» بوده که امروز مرزهای لرستان را درهم نوردیده و بیشتر موسیقی‌دانان و مردم کشور با این تصنیف قدیمی آشنائی کامل دارند. «دایه دایه» به مرور زمان بارها توسط آهنگسازان محلی و ایرانی بازسازی و تنظیم شده است. ریشهٔ این سرود حماسی لری طبق اسناد و روایت‌ها بدین صورت است:
نازی خانم بیرانوند مادر فاضل اسدخان از زنان متهور بود و در شعر دایه دایه دربارهٔ نازی خانم دیگری نیز ذکری به میان آمده است. فرزندان هردو نازی خانم از شجاعان زمان خود بودند. نازی خانم دیگر دختر حاج عالیخان سگوند و همسر علیمردان خان فیلی بود. این تصنیف دایه دایه دربارهٔ پسرش محمدخان گفته شده است.
این تصنیف نیز یک بار توسط رضا سقایی اجرا شد. سید محمد حسینی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در همایش مدیران کل فرهنگ و ارشاد اسلامی سراسر کشور، دربارهٔ این تصنیف گفت:
مرحوم سقائی با خلق این اثر ارزشمند و حماسی، روح ایثار و از خودگذشتگی را در بین مردم و رزمندگان اسلام ایجاد کرد.
